თამარ კაპანაძე

წლების წინ, როდესაც ღამეს შავი სამოსელი ჩაეცვა და ირგვლივ ყოველივე გარინდებულიყო, მუზა მოუვიდა... ხელში კალამი აიღო და ნუნუ შალვაშვილის გულიდან წამოსული სტრიქონები გაჩნდა. პირველი შემფასებელი მწერალი მეუღლე გახლდათ. იყო მოწონება და კრიტიკაც. ეს არ იყო რითმებთან პირველი შეხება. მართლია, გულიდან ამოძახილი განცდები მქრქალ ფურცელზე არ გადმოუტანია, მაგრამ პოეზიის სიყვარული ადრეული ასაკიდან მოსდევდა. ჯერ კიდევ ბავშვობაში, როდესაც ომის ქარ-ცეცხლი ახალი გადავლილი იყო, 11 წლის გოგონამ ნატო ვაჩნაძისადმი მიძღვნილ ღონისძიებაზე ლექსი წაიკითხა, რასაც დიდი მსახიობის აღფრთოვენაბა მოჰყვა. ხელოვნებას არასოდეს ჩამოშორებია. ცოტა მოგვიანებით, მეუღლესთან ერთად ლიტერატურული შემოქმედების წრე დაარსა. გულისყურით უსმენდა დამწყები პოეტების გულიდან ამონახეთქ განცდებს. რაიონში გამართულ ყველა ღონისძიებაში აქტიურად იყო ჩართული. არამარტო პოეზიის ჰანგებით ატკბობდა მსმენელს, არამედ ცეკვავდა და შესანიშნავად მღეროდა. ასე თანდათანობით მიდიოდა შემოქმედების მწვერვალისკენ, სადაც ლამაზი სტრიქონები დაიბადა.

ახლა, შემოდგომა სულს ღაფავს, სადაცაა თეთრი ფიფქები გადმოსკდება ზეცას. უჟმურ ამინდს სევდიანი ბგერები შემოაქვს, მაგრამ ვკითხულობ ნუნუ შალვაშვილის "გაზაფხულს" და ხელის გაწვდენაზე ვგრძნობ გაზაფხულის საამურ ნიავს. "გადაჰღეღია საკინძე მიწას, უფეთქავს ატმისფერი გულმკერდი. ო, მზეს ამდენი ძალა ვინ მისცა, რომ აღმოაგზნო ყვავილი მკვდრეთით." მისი ლექსების კრებული პატრიოტულ სტრიქონებსაც იტევს. განსაკუთრებით კი, ერთი ჩამებეჭდა გონებაში: "ამგორებია მკერდზე მთვარე გაზაფხულისა და საქართველოს ურმულჩაღვრილ ხნულებსა ვკოცნი, გადამაქციე, მიწის ღმერთო, სამშობლოს ლოცვად, მის სახატესთან დამასვენე ვაზის ჯვარივით."

პოეტ ქალბატონს შემოდგომის გაცრიატებულ დღეს ვესტუმრე. გულთბილად შემხვდა. გავუმხილე, რომ ლექსებს მეც ვწერდი და რამდენიმე წაიკითხა კიდეც. კალამი შემიქო, ეს იყო ჩემი სტრიქონების პირველი უმნიშვნელოვანესი შეფასება დიდი პოეტისგან. დავემშვიდობე, მაგრამ რატომღაც არ მინდოდა განშორება, მსურდა კიდევ დიდხანს მომესმინა წრფელი განცდებისთვის. ქალბატონო ნუნუ, გისურვებთ არასოდეს დაღალულიყავით ფიქრების მქრქალ ფურცელზე გადმოტანით, არასოდეს დაგედუმებინოთ კალამი.