რომანტიზმითა და პატრიოტიზმით გაჟღენთილი სტრიქონები, აქტიური ცხოვრება და ბოლოს, სხვისი სიცოცხლის გადასარჩენად შეწყვეტილი საკუთარი სიცოცხლე. 29 ივლისს, 21 წლის ოთო გურგენიშვილი ავტოსაგზაო შემთხვევას ემსხვერპლა. მან სიკვდილს მცირეწლოვანი ბავშვი გადაარჩინა, თვითონ კი დაიღუპა. მისმა გარდაცვალებამ მთელი საზოგადოება და ინტერნეტსივრცე მოიცვა. არაერთმა მედიასაშუალებამ გაახმაურა მისი გმირობის ამბავი. ჩვენთან ხომ ადამიანებს სიკვდილის შემდეგ ვაფასებთ. მეც სულ ახლახანს შევიტყვე, თუ როგორი ნიჭიერი, კაცთმოყვარე და სამშობლოზე უზომოდ შეყვარებული ადამიანი დააკლდა ჩვენს ქვეყანას. ლექსებს რვა წლიდან წერდა, მისი სტრიქონებიდან ნათლად ჩანს პოეტური სული. თუმცა აი, რას ამბობდა - ""მე ჩემ თავს ისეთი პოეტების ქვეყანაში, როგორებიც: ვაჟა, აკაკი, გრანელი, ლადო, ალექსანდრე აბაშელი, გრიგოლ აბაშიძე, ტიციანი, გალაკტიონი და სხვანი იყვნენ, გამიჭირდება პოეტი ვუწოდო, მაგრამ ჩემი აზრით, იყო პოეტი, ეს დიდ ბედნიერებასთან ერთად დიდი პასუხისმგებლობაა! პასუხისმგებლობა შენი მსმენელის წინაშე და რაც მთავარია, იყო პოეტი, არ ნიშნავს წერო მხოლოდ კარგი ლექსები, კარგი პოეტი, საზოგადოებაში აუცილებლად უნდა გამოირჩეოდეს მისი პოეტური ცხოვრებით." როგორც ოთო ამბობდა, ყველა პოეტის ლექსში ახალს პოულობს ადამიანი, შესაბამისად, ყველა პოეტის ცხოვრება სხვადასხვაგვარია. - "პოეტური ცხოვრება, პირველ რიგში, უბრალოებას გულისხმობს, სიყვარულის გაცემას, ადამიანებთან აქტიურად საუბარს, საზოგადოების სატკივარის გაზიარებას და არა მხოლოდ კარგი ლექსის დაწერას, რომლის გამოქვეყნების შემდეგ პოეტი მარტო საკუთარ თავზე, ნაყროვანებაზე, გაძღომასა და დროსტარებაზე იფიქრებს. პოეზია, იგივეა, რაც სიკეთე, ეს პასუხისმგებლობაა – ქვეყნის, ერისა და უფლის წინაშე, შესაბამისად - იყო პოეტი, მხოლოდ სურვილი და ნიჭი არ არის - იყო პოეტი, ეს მადლი და დიდი ბედნიერებაა." როგორც ამბობენ, ოთო თავისი ლექსების კრებულზე ოცნებობდა. მეგობრები სურვილს გარდაცვალების შემდეგ აუსრულებენ. ოთომ ცხოვრების მიზანი ერთ-ერთ ინტერვიუში გაამხილა. - "მინდა ვიყო შემდგარი, სრულფასოვანი, წარმატებული, სიყვარულის უნარით დაჯილდოვებული ადამიანი. დავტოვო შვილები, შვილიშვილები, შვილთაშვილები და უდიდესი რაოდენობის თანამოაზრე გარდაცვალების შემდეგ."- აქედან მხოლოდ ერთის ასრულება არ აცალა სიკვდილმა. შემოდგომა მენატრებაო - წერდა facebook-ის გვერდზე, ვინ იცის რისთვის და რატომ?! როგორც ოთოს მეგობრები ამბობენ, მისგან "სხვას არც ელოდნენ". აი, რას წერს მისი მეგობარი ნუცა ბასილაშვილი - "არ მახსოვს დანაპირები არ შეგესრულებინოს... ერთნაირად შოკირებული და გაბრაზებული ვარ იმიტომ, რომ აღარ მეყოლები და იმიტომ, რომ პირობა დაარღვიე- წახვედი! მეშინია ჩვენი შეტყობინებების გადაკითხვის... ამ რამდენიმე საათში ათასჯერ შემოვედი შენს თაიმლაინზე და ორიათასჯერ ვცადე მეპოვა შენი არარსებობის სულ მცირე ფაქტიც კი... ჯერ ისევ მგონია, რომ ცუდ სიზმარში ვარ, რომ მალე გამეღვიძება და აუცილებლად დამხვდება შენი შეტყობინება... რა დამიტოვე.. დაცარიელებული, მოწყენილი, ატირებული ნუცა... არ გეპატიება, ცუდი საქციელია... რამდენიმე საათის წინ იყო აღფრთოვანებული რომ მიყვებოდი შენს გეგმებზე და ახლა უცებ ყველაფერი უაზროდ შემატოვე ხელში... მეცამეტე თვე ჩვენი თვე იქნება! სადღაც მაინც დადგება ეს მეცამეტე თვე." ჩვენთან საუბარში ოთოს დიდი სიყვარულითა და ამავდროულად ტკივილით იხსენებს ნათია უტიაშვილი, მისი ბავშვობის მეგობრის დედა, თუმცა წარსულში საუბარი უჭირს. "მე და დედამისი გურჯაანში ერთ უბანში ვცხოვრობდით. მახსოვს, როგორი "გიჟი დედა" იყო. ოთო ჩვენთან იზრდებოდა რვა წლამდე. ძალიან ვღელავ და ცრემლების დაფარვა მიჭირს. "შავტუხას" ვეძახდით, ძალიან "ბოცოცო" და საყვარელი ბავშვი იყო. ყველა ოჯახის შვილი იყო, ყველას ძალიან გვიყვარდა. ჩემს შვილთან ერთად იზრდებოდა, არ მახსოვს ამხანაგებთან ეჩხხუბა. ერთი შოკოლადიც რომ ჰქონოდა, სხვებს გაუყოფდა." "ვინ ვიქნებოდი მე რომ არ ვიყო ალბათ მეორე ჩემი პატენტი" ოთოს ლექსში დასმულ ამ კითხვას უკვე გაეცა პასუხი. აღარ არის, მაგრამ ის უკვე გმირია. და ბოლოს, მინდა ჩემი მონოლოგი ოთოს მეგობრის, თეონა ზალიკიანის ლექსით დავასრულო: "მარტივი გათვლებით გაშორდი სათვალავს ფეხდაფეხ მოგყვება ლექსების არმია ახლა ხარ შიშველი სუდარის ამარა ზეცად კი გმირობის ჯავშანი გაცვია. შენს სახელს დროდადრო "დაღეჭავს" დროება გაგიცნობს... შეგიცნობს პატარა მოჰიკანს ყოველდღე ლექსებით სიკვდილს და გოდებას ერთხელაც გმირულად სიკვდილი ჯობია. ცოტაც და... უფალთან წარსდგები მართალი (რაოდენ შემშურდი შენ ეს ხომ არ იცი...) ახლა შენ მოგტირის ათასი ლაჩარი მათსავით მეც მწუხრს და ტკივილებს განვიცდი. ...გაცურე კი არა, შენ ნაპირს გადასცდი იმ ადგილს გადასწვდი, სადაც რომ ღმერთია, სიკვდილო, შეხედე! რა მწარედ დამარცხდი! ასეთი გმირები არასდროს კვდებიან! თამარ კაპანაძე